Aanval op vliegveld Semarang 
Zondag 4 augustus 1946
 
In de vroege  ochtend werd een tamelijke hevige aanval op onze posities op het vliegveld uitgeoefend. Hoewel het aan onze zijde ook verliezen kostte, werd de aanval met succes en grote verliezen voor de vijand afgeslagen.. Niet  alleen op het vliegveld, maar ook bij 13 R.I. en Stoottroepen vielen de extremisten aan. Tegen vier uur werd ik wakker van enkele mortiergranaten welke in de omgeving van het vliegveld vielen.
Een poosje hoorden we enkele schoten, tenslotte zelfs flinke mitrailleurstoten in een halve cirkel om ons heen. Mijn maat die bij mij in de tent slaapt, werd er intussen ook wakker van en we besloten beiden om op te staan en eens rond te kijken wat er eigenlijk gaande was. Het bleek dat geen eigen patrouilles in het voorterrein waren, dus moest het vuur van de vijand afkomstig zijn. Plotseling brak het vuur van alle kanten los en ja hoor, daar kwamen ze aan in dichte rijen schreeuwende, met geweren en bajonetten in de hand. In een minimum van tijd zaten allen in stelling en wij bij onze mortieren. Al onze mitrailleurs begonnen te “rammelen” en het regende in korte tijd rondom het vliegveld mortiergranaten! De kogels kloten ons om de oren en spoedig was er al een gewond bij de stukken, een schot door zijn bovenbeen. Van de stormers was spoedig niet veel meer te zien na de eerste vuurdoop. Nu echter werd het nog beter opletten, want schuifelend en kruipend kwamen ze gedekt nog steeds nader. Enkele “snipers” waren al tot op 40 meter genaderd. Echter verder kwam er geen een, want daar moesten ze over een kale vlakte of tenminste open terrein en dan de prikkeldraad nog .Er zouden er heel wat kunnen komen voordat onze mitrailleurs ze niet meer machtig waren. Echter het duurde te lang en weldra hoorden we dan ook “ zuinig met munitie”. “Mortieren naar links, ze trekken om” hoorden we het commando. Onmiddellijk kreeg ik de opdracht met mijn stuk en bemanning de nieuw aangegeven positie in te nemen. Ik twijfelde er vast niet aan of de aanvallers kregen het ook van die kant behoorlijk warm. Vanuit een oude locomotief welke daar stond kon ik het terrein goed overzien en gaf de vuur-commando’s door middel van tekens.
 
 
"Waarom gaat de Mitchell niet de lucht in en waar blijft de munitie en versterking” klonk het. Inderdaad onze jachtbommenwerper stond daar vooraan op de startbaan echter de bemanning was ………in de stad. Het vuren werd langzamerhand wat minder en hoe laat het onderhand al wel was, daar hadden we geen idee van. “Dekkingsvuur! Daar komt versterking”. En werkelijk daar kwamen drie wagens in volle vaart aanstuiven. Een Rode-Kruiswagen, een wagen met munitie en de bemanning van onze “Mitchell”. Dat was een hele verlichting natuurlijk, want er was al een dode en drie gewonden.
De wagen werden wel beschoten maar werden gelukkig niet geraakt. Onder dekkingsvuur steeg onze “Mitchell” op en weldra dook hij met zijn dertien mitrailleurs over onze vijanden. Toen hij weer daalde en op de landingsbaan stond bleek het dat er ook op hem was geschoten e en geraakt was…Echter er werd brandstof bijgetankt en munitie aangevuld en toen steeg hij weer op, om helaas nimmer terug te keren…. Na nog enkele schoten gelost te hebben zagen we plotseling neerstorten!!!!! Of het toestel aangeschoten was, na zijn eerste tocht of een defect had: wij wisten het niet. Een donkere opstijgende rookwolk wees de plek aan war het toestel uit brandde. Zes mensen weer verloren….. .dat trof ons diep. De eerste compagnie en enkele gevechtswagens, die intussen ook in actie waren gekomen droegen er zorg voor dat de verkoolde lijken opgehaald konden worden.
 
Het neergestorte toestel Mitchell was hetzelfde toestel waarmede Kapitein Veldman en luitenant Fick op 10 juli 1946 zijn omgekomen, Nog geen maand geleden. !!Onwillekeurig moet ik thans nog denken aan de gebrekkige voorlichting die we hebben gehad tijdens het tekenen van de verbandakte. De b.s ”bewakingsdiensten” waren in tussen veranderd in een complete oorlog”
 
Na de middag gingen diverse patrouilles over  het veld in. Op enkele na, hadden de meeste van de schreeuwers van vanmorgen de benen genomen. De patrouilles gingen tot laat in de avond door en ook vannacht zal verscherpte bewaking niet overbodig zijn
 
Dagboek J.H.Wijers, zondag 4 augustus 1946 deel 1. blz. 181